Bohaterką trzeciego tomu serii „Przypadki Wrocławskich Muzealników” jest doktor Maria Starzewska, postać wielce zasłużona
dla Muzeum Narodowego we Wrocławiu i całego muzealnictwa dolnośląskiego. Od 1947 roku kolejnych 50 lat życia oddała służbie na
rzecz ratowania spuścizny artystycznej w powojennym Wrocławiu, a także tworzeniu i rozwijaniu tutejszego oraz regionalnych muzeów.
Jej doprawdy heroiczna postawa i praca nielicznego wówczas zespołu muzealnego przyniosły w 1948 r. efekt w postaci otwarcia
dla publiczności Muzeum Państwowego we Wrocławiu oraz organizacji pierwszych wystaw. Cieszyła się niekwestionowanym autorytetem naukowym, zwłaszcza w zakresie wiedzy o dawnym i współczesnym rzemiośle artystycznym, a ceramice w szczególności. Do Jej sukcesów należało otwarcie nie tylko stałej Wystawy Rzemiosła Artystycznego XV–XIX wieku, ale także powołanie do życia Działu Sztuki Współczesnej (1968) oraz Działu Sztuki Wydawniczej (1970). Od 1963 do 1969 roku była dyrektorką Muzeum. To dzięki niej powstał ważny muzealny periodyk naukowy „Roczniki Sztuki Śląskiej” (1959), uczestniczyła również
w tworzeniu serii wydawniczej „Śląsk w Zabytkach Sztuki”. W latach 1948–1994 pełniła ważne funkcje w Stowarzyszeniu Historyków Sztuki. Miała niezwykły dar zjednywania sobie ludzi, w tym zwłaszcza młodych adeptów muzealnictwa. Była dla wielu z nich mentorką,
kimś wyjątkowym – po prostu bardzo życzliwą przyjaciółką. Jej trwające 97 lat życie wypełniła miłość do ludzi oraz wielka fascynacja sztuką i rzemiosłem artystycznym. Była osobą spełnioną, jakże wspaniale zapamiętaną i pozostającą dla nas wzorem do naśladowania.
Wielkiego formatu szlachetnym człowiekiem i wybitną muzealniczką.

                                                        Piotr Oszczanowski
                                                        Dyrektor Muzeum Narodowego
                                                        we Wrocławiu